Borstkanker & mijn keuzes…

Voor 1 keer wil ik iets anders met jullie delen. Iets dat weinig te maken heeft met mijn bedrijfje Frysk Filt, maar nog wel altijd invloed heeft op mijn dagelijks leven. Zo’n 4,5 jaar geleden kreeg ik borstkanker. In november ’22 hoop ik dus 5 jaar kankervrij te zijn. Na de diagnose bedankte ik voor chemo en hormoontherapie. Hoe kan het dat ik ondanks dat, er nog steeds ben, me fit en gezond voel en sterker nog: nooit echt ziek ben geweest? Mag ik het je uitleggen?

In oktober 2017 kreeg ik de diagnose borstkanker. Er zaten 3 tumoren in mijn rechterborst dus was amputatie noodzakelijk. Zoals bij iedereen die die diagnose krijgt, staat je leven ineens totaal op zijn kop. Ik zeg weleens: het KNALT je leven in, wat je ook aan het doen bent of wat je ook van plan was…. Deze diagnose krijgen, verandert je voor de rest van je leven. 

Enfin, mijn borstkanker was hormoongevoelig en lobulair (ontstaat in de melkklieren). De internist stelde voor (zoals in het protocol staat): chemotherapie en anti-hormoontherapie. Na heel wat slapeloze nachten was ik er uit: ik bedank voor de chemotherapie en anti-hormoonbehandeling. Het bleef wat mij betreft dus bij een operatie waarbij mijn rechterborst werd geamputeerd. Ik had gelukkig geen uitzaaiingen, de tumoren waren volledig verwijderd en dat voelde goed. 

Waarom wilde ik geen chemotherapie? Ten eerste: geen mens is hetzelfde. Geen borstkanker is hetzelfde. En dus neemt iedereen een andere beslissing. Maar wat ik graag wil delen: je hebt vaker een keuze dan je zou denken! Zoek betrouwbare en goed onderbouwde informatie en neem op basis daarvan een persoonlijke beslissing; neem zelf de regie. Zo las ik in een artikel over een universitair onderzoek dat bij de behandeling van vrouwen met de lobulaire vorm (maar 10% van alle vrouwen met borstkanker) chemotherapie niet van meerwaarde is qua levensverwachting. Voor mij heel zinvolle informatie dus.

Daarbij kwam dat ik van huis uit ben opgegroeid met een enorme waardering voor het functioneren van het menselijk lichaam. Het zelfherstellend vermogen van het lichaam is enorm. Je wondjes genezen immers zonder dat je er veel voor hoeft te doen. Dat het lichaam een tumor maakt, is dus niet voor niks. De tumor is niet je vijand, het is een oplossing van je lichaam voor een probleem; bijvoorbeeld een teveel aan suiker. Het ontstaan van kanker is natuurlijk iets complex. Maar ik vind het logischer om mijn lichaam weer gezond en sterk te maken en het te geven wat het nodig heeft. Ik wilde er dus alles aan doen om mijn lichaam te helpen nieuwe kanker te voorkomen. Persoonlijk gaf die aanpak mij meer vertrouwen.

Maar wat heeft een lichaam nodig om geen kanker te ontwikkelen? 

Die vraag kan ik natuurlijk niet eventjes in 1 zin beantwoorden. En het is onmogelijk om jezelf 100% te beschermen tegen het krijgen van kanker! Maar het gebruik van de juiste vetten bijvoorbeeld is een belangrijke hulp om je er tegen te beschermen. Het ontstaan van kanker blijkt alles te maken te hebben met zuurstof. De wetenschapper Otto Warburg stelde in de vorige eeuw al: geef een menselijke cel te weinig zuurstof, namelijk 65% of minder en deze cel verandert in een kankercel. Altijd, dat is een natuurwet. 

Iedere cel heeft mitochondriën, ‘zuurstofmagneten’, om de zuurstof naar binnen te halen. Die mitochondriën bestaan voornamelijk uit eiwitten en vetten. Gebruik gezonde vetten (in een goede verhouding Omega3 en Omega6) en je helpt je cellen zich van voldoende zuurstof te voorzien en dus het lichaam te beschermen tegen kanker. 

Wat ik deed: Hiervoor stopte ik met margarine en gebruikte voortaan roomboter en kokosolie (voor warme bereiding van voedsel). Ook begon ik met een dagelijkse inname van hennepzaadolie en/of lijnzaadolie. En natuurlijk zoveel mogelijk onbewerkt en ongeraffineerd voedsel nemen; het liefst zoals de natuur het ons geeft. Liever een appel, dan appelsap. Liever tonijn dan tonijnsalade.

Het drastisch minderen met suiker was voor mij de volgende stap. 

Iedere kankerpatiënt heeft namelijk een suikerprobleem. Insuline brengt suiker in de cel. En adrenaline – en in mindere mate cortisol en glucagon – halen het eruit. Iedereen denkt dat als je stress hebt, je teveel adrenaline hebt. Dat is waar, maar alleen in het begin. Als je langdurig stress hebt, ontstaan er tekorten aan adrenaline. Dat zie je bij kankerpatiënten. De cel zit dan vol suiker die niet meer wordt afgebroken. Zo’n cel sterft. Suiker is echt een gif, teveel ervan vernietigt je bloedvaten, je nieren en je botten. Het lichaam bestrijdt dat gevaar met het vormen van tumoren – als een laatste middel om het overschot aan suiker weg te krijgen. 

Wat ik deed: ik probeer suiker zoveel mogelijk te mijden. Neem ik wel een koekje of iets lekkers zoals een stukje chocola, dan kijk ik altijd op de verpakking bij ‘waarvan suikers’ en zorg ik dat er weinig suikers in zitten. Ook fruit met veel suikers (ananas, druiven, banaan, gedroogd fruit) eet ik met mate. Dit zijn slechts een paar dingen waar ik de afgelopen jaren op heb gelet. Geef je lichaam wat het nodig heeft, ook om te voorkomen dat je kanker krijgt!

En erfelijke borstkanker dan?

In het jaar na mijn diagnose, kreeg ik ook de uitslag dat ik drager ben van de BRCA2 genmutatie. 

Vroeger dacht ik dat alles waar je erfelijk mee bent belast, een kwestie is van ‘pech’…. iets waar je niets aan kunt veranderen. Alsof het ‘in beton gegoten’ is dat je dit of dat krijgt. Men zegt over erfelijke borstkanker ook: het is niet de vraag of je het weer krijgt, maar wanneer. 

Toch blijkt meer en meer dat factoren van buitenaf invloed kunnen hebben op genen. Google maar eens op epigenetica. 

Ben je drager van een genmutatie als BRCA 1 of 2, dan staat je bescherming tegen borstkanker als het ware op ‘uit’. Zoals alle vrouwen met deze erfelijke aanleg, kreeg ik daarom het advies mijn andere borst (én eierstokken/eileiders) preventief te laten verwijderen. Toen dacht ik: oke, als mijn lichaam dan niet de van nature aanwezige bescherming tegen borstkanker heeft, dan moet ik dus zélf zorgen dat ik mijn lichaam zo goed mogelijk help om niet opnieuw kanker te ontwikkelen. Dus besloot ik (nog) niets preventief weg te laten halen. Wel heb ik elk half jaar een controle: een MRI in het voorjaar; een mammografie in het najaar.

Nogmaals: dit is een puur persoonlijke afweging. Iedereen moet natuurlijk zelf een afweging maken op basis van zijn/haar eigen situatie. Mijn bedoeling is slechts om een andere gedachte hierover met mensen te delen. En dus heb ik ook geen enkel waarde-oordeel over wat een andere vrouw in deze situatie beslist. Maar iedereen zal begrijpen hoe blij ik ben, dat ik me fit en gezond voel. Ik heb energie, ben de afgelopen jaren nooit ziek geweest (zelfs niet in de corona-jaren) en ik zit goed in mijn vel. Soms vraag ik mezelf zelfs af: ‘Heb ik echt ooit kanker gehad?‘ Het ‘enige’ dat me er natuurlijk dagelijks aan herinnert, is mijn (uitwendige) borstprothese en het missen van mijn rechterborst.
Maar nog 1 ding wat mijn keuzes betreft …:

Stress

Ook mijn keuzes zijn geen garantie voor ‘nooit meer kanker’! Er is namelijk nog een factor die een enorme negatieve impact heeft op je gezondheid en de ontwikkeling van kanker: stress! Voeding en leefwijze heb je aardig zelf in de hand. Maar stress niet altijd. 

Ik probeer daarom bewust stress (situaties) te voorkomen. Hoe? 

• bijna elke dag maak ik een flinke wandeling; de lichaamsbeweging en het in de natuur zijn ontstresst zoals niets anders dat doet
• ik wil dat mijn bedrijfje klein blijft; zo kan ik het overzien en ontstaat er geen werkdruk. En dus laat ik me niet gek maken om op allerlei events en fairs te gaan staan als dat alleen maar veel tijd en energie kost. Soms kan dat natuurlijk ook positieve energie geven… Maar ik probeer de verleiding te weerstaan te groeien, en te gaan voor meer inkomsten. Plezier in je werk is zoveel belangrijker dan de centen …
• ook probeer ik aan goede communicatie te werken; investeer in je relatie, dat is zo belangrijk
• ik doe graag dingen voor anderen en probeer altijd dankbaar te zijn!

Dus… mijn advies aan iedereen is: pas goed op jezelf! Denk na over (ongezonde) gewoontes en wacht niet op die ene dag dat je tegenover de arts zit die je de uitslag meedeelt….

En ken je mensen in je omgeving die kanker hebben of hebben gehad? Vraag eens hoe het met ze gaat en wat ze heeft geholpen een bepaalde keuze te maken.

Liefs, Annemiek